Ooit besloten een aantal landen te gaan samenwerken, en langzaam breidde die samenwerking zich uit tot een niveau waarop nu één land echt hardop heeft gezegd: dit gaat me te ver, dit wil ik niet meer.
En toen was er sprake van een Brexit.
Ooit waren er mensen die besloten samen hun leven te delen, en langzaam breidde dat leven zich uit met een eigen huis, en een paar kinderen, en een hoop spullen. Op een dag zag een van de twee dat niet meer op die manier zitten, en wilde niet meer.
En toen kwam er een scheiding.
De grote vraag is dan: hoe nu verder?
Hier in Nederland is tegenwoordig veel aandacht voor vechtscheidingen, hoe we die moeten voorkomen, hoe we de kinderen daartegen kunnen beschermen.
Maar hoe dubbel is het als diezelfde overheid bij de Brexit juist pleit voor een vechtscheiding. Want ik hoor in het nieuws termen als: de Britten moeten hiervoor boeten, ze moeten niet denken dat het zomaar kan, we gaat het ze zo moeilijk mogelijk maken, ze moeten voor alle kosten opdraaien.
Werkelijk?
En dan denk ik: werkelijk?
Is dit het voorbeeld dat overheden geven?
En dat zelfs zonder de belofte: “tot de dood ons scheidt?”
Dat is geen volwassen gedrag. Dat is wat ze in de transactionele analyse iets als ‘de kritische ouder’-gedrag noemen. Maar er zijn toch geen ouders aangesteld binnen de EU? Het is toch een SAMENWERKING van landen? Dus waar halen ze het recht vandaan zich zo op te stellen? Net alsof de achterbuurman zich ineens gaat bemoeien met de opvoeding van mijn kinderen.
Wat maakt dat Groot-Brittannië niet het recht heeft deze keuze te maken – waarbij ik helemaal niet wil ingaan op de wenselijkheid ervan, want dat is subjectief, en daarover zal nooit consensus ontstaan. Feit is dat de hebben hiervoor hebben gekozen en een regering hebben die die keus respecteert, al is ze er niet blij mee. Chapeau!
Wat maakt dat de EU vindt dat ze dat recht niet zouden hebben? Wat maakt dat de andere EU-landen nu een houding innemen van: dit mag niet! Ook al weten ze dat ze het niet kunnen stoppen. Wat maakt dat regeringsleiders aansturen op een vechtscheiding? Ik vind het onbegrijpelijk.
Waar komt die behoefte om te ‘straffen’ vandaan?
Dat het de primaire reactie was, door de schok van de uitslag van dat referendum, dat snap ik nog. Maar nog steeds lees en hoor ik dit soort geluiden in het nieuws. Wat maakt dat de EU niet pleit voor een scheiding in goed overleg, waarbij het belang van de ‘kinderen’ voorop staat. En die ‘kinderen’, daaronder vallen dan zeker de burgers die in een ander land wonen en werken en hierdoor geraakt worden, maar ook de vaak prima handelsovereenkomsten, en allerlei andere vormen van productieve en voor beide kanten zinvolle samenwerking. Wat maakt dat niet in goed overleg en met respect voor alle partijen wordt gezocht wordt naar een ontstrengeling die voor alle partijen zo aangenaam mogelijk verloopt, waarbij het goede wordt behouden en alleen dat wat ’te ver’ gaat wordt ontstrengeld? Dat verwacht de overheid toch ook van mensen die gaan scheiden? Waarom wordt diezelfde inzet dan niet ook als voorbeeld gegeven bij deze landenscheiding?
Hoe geloofwaardig zijn volksvertegenwoordigers dan nog?
Hoe geloofwaardig is een EU nog die een vechtscheiding voorstaat? Gaat het dan nog wel om samenwerking, of hebben we ons onbewust en onopzettelijk uitgeleverd aan een dictator? Die indruk krijg ik wel vaker van de EU waar allerlei regels worden opgesteld die voor veel mensen veel te ver gaan, niet alleen in Groot-Brittannië. Persoonlijk vind ik het ongelooflijk moedig van de Britten dat ze zich daadwerkelijk gaan losmaken van de kolos die de EU is geworden, die intussen meer lijkt op een geldverslindende trein die zonder remmen voortdendert en waar een stel bureaucraten de ene stomme beslissing na de andere neemt, terwijl deze bureaucraten ondertussen (van onze bijdragen) riante salarissen en nog riantere onkostenregelingen opstrijken. Waarbij veel van die beslissingen na de aanvankelijke beslissingen over handelssamenwerking vaak niet eens in het belang van de burgers waren, maar een of ander vaag (vaak financieel) doel dienden. Beslissingen die op zijn minst ondoordacht waren, zoals het overhaast invoeren van de Euro, en het met grote vaart toelaten van landen die daar niet aan toe waren, waarmee de verschillen te groot waren, waardoor normale valutafluctuaties tussen landen die volstrekt verschillende economieën hebben niet meer mogelijk waren, met alle gevolgen van dien.
Het draait om macht
Voor mij lijkt het allemaal meer met macht te maken te hebben dan met weloverwogen beleid. En dat zie je ook in een vechtscheiding. De een wil macht over de ander blijven uitoefenen.
Grow up!
Mijn advies aan al die bureaucraten die dit moeten gaan regelen: Grow up! Gedraag je niet langer als een boos kind of een kritische ouder, maar als een verantwoordelijke volwassene, en zorg dat iedereen die hiermee te maken heeft, met deze Brexit, het optimaal haalbare resultaat kan behalen, en dan heb ik het niet over financieel gewin, maar over het niet onnodig verstoren van de levens van EU-burgers die al vele jaren in Groot-Brittannie werken en over Britten die al vele jaren in een ander EU-land werken. Zie de Brexit als een kans tot hernieuwde samenwerking met betere regels, zonder misbruik te maken van de ‘macht’ die de EU mogelijk heeft om het de Britten moeilijk te maken. Zie het als een mogelijkheid om te tonen dat we in alle vrijheid het beste met elkaar voor hebben. Zoals het hoort. Dan geeft de overheid het goede voorbeeld en heeft ze recht van spreken bij het aanpakken van vechtscheidingen. Want als de overheden zich verlagen tot een vechtscheiding, dan is het niet reëel van je burgers beter gedrag te verwachten.