De vele lampjes en kaarsjes, natuurlijk, maar vooral: een feest van het terugkomend licht, nu de korste dag van het jaar achter ons ligt.
De weg naar het licht… deed me denken aan dit verhaal, mogelijk afkomstig van Ignatius van Loyola.
Is er leven na de geboorte?
Een tweeling, nog ongeboren in moeders schoot.
Vraagt de één: “Geloof jij in een leven ná de geboorte?”
“Natuurlijk”, zegt de ander, “Er móet iets zijn. Misschien is ons bestaan híer niet meer dan een voorbereiding op het leven na de geboorte”.
“Flauwekul”, zegt de één weer. “Er is géén leven na de geboorte. Hóe stel jij je dat dan voor?”
“Ik wéét het niet precies, maar ik stel me héél veel licht voor. En we zullen lopen met onze eigen voeten, en eten met eigen mond…….”
“Wat een onzin: zelf lopen en eten! Hoe kóm je erbij? Voor lopen is er hier geen plek en voor eten hebben wij de navelstreng.”
“Die is wel heel erg kort. Dat kan toch niet alles zijn? Ik ben er van overtuigd dat er ná de geboorte iets heel nieuws begint, iets dat wij gewoon nog niet kennen!”
“Maar er is nog niemand teruggekeerd na de geboorte. Het leven eindigt hier in deze smalle donkere omgeving.”
“Ik weet niet precies hoe het leven na de geboorte zal zijn, maar we zullen er zeker onze moeder ontmoeten en zij zal voor ons zorgen.”
“Een moeder? Geloof jij in een moeder? En waar is volgens jou die moeder dan?”
“Overal om ons heen natuurlijk. Zonder háár zouden wij er niet zijn!”
“Ik geloof er niets van. Ik heb nog nooit een moeder gezien, dus bestaat ze niet!”
“Misschien is ze niet te zien. Maar zo nu en dan, wanneer wij helemaal stil zijn, kan ik haar horen zingen en voel ik haar hand onze wereld strelen. Volgens mij begint het leven pas ná de geboorte!”
Gelukkig kerstfeest allemaal!