In mijn eerste relatie, waar ik veel te jong aan ben begonnen, was mijn partner iemand die makkelijk de touwtjes in handen nam. En ik was nog maar een puber, kwam uit een gezin met een dominante vader met soms losse handjes, dus ik liet me leiden. Ik wist niet beter.
En zo ontstond het basispatroon van ons huwelijk. Een patroon waaruit ik slechts door een scheiding kon ontsnappen.
In veel contacten is het zo dat de een makkelijker het initiatief neemt en de ander makkelijker volgt. Dat kan prima werken als er voldoende ruimte en respect is voor elkaar, met name voor degene die volgt. Als die zich ook voldoende gehoord en gezien voelt.
Is dat niet het geval, dan ontstaat er een heel scheve situatie. Degene die volgt, levert mogelijk steeds meer in, neemt steeds minder initiatief, omdat dat toch niet in goede aarde valt bij de ander. En gedraagt zich eigenlijk als een pingpongballetje, dat door het batje laat bepalen welke kant hij of zij opgaat.
En dan komt het moment dat de rek eruit is, dat er zo veel deuken in het balletje zitten van het alle kanten op geslagen worden, ook kanten waar hij of zij niet naar toe wilde, dat het niet meer gaat. En dan breekt er iets.
Het kan zijn dat de relatie inmiddels zo scheef gegroeid is dat er geen mogelijkheden meer zijn om de relatie nog te redden. Degene die zich als het pingpongballetje voelt, heeft tijd nodig om dit gevoel kwijt te raken. Het is namelijk niet alleen van de ander. Want een batje kan slaan wat het wil, als er geen pingpongballetje is om tegenaan te slaan, zijn het niet meer dan slagen in de lucht.
Dus een patroon als dit is nooit door één persoon ontstaan, het is altijd een wisselwerking.
Na de scheiding is er dan aanvankelijk opluchting: geen batje meer! Zelf je richting bepalen!
En natuurlijk lukt dat prima, je bent volwassen, hebt al wat van de wereld gezien, en je voelt je sterk: vanaf nu trek je je eigen plan! En dat gaat goed. En voelt goed.
En dan gaat het wringen… want alleen is toch maar alleen, en misschien is een andere relatie wel beter? En als het dan lukt iemand te vinden die de moeite waard is, en als je dan samen met die ander een relatie op wilt bouwen, dan merk je misschien niet eens dat het ineens niet meer zo makkelijk is om je eigen plan te trekken, je eigen richting te bepalen. Want die ander is lief en leuk, en heeft misschien een eigen mening, of doet makkelijk voorstellen, en je wilt die ander graag een plezier doen, dus het is heel makkelijk om daarin mee te gaan. En je geniet er met volle teugen van. Want deze nieuwe partner… die is niet zoals je oude partner… deze houdt rekening met jou! Zo voelt het. Dus dit is goed.
Maar is dat zo? Want het is wel weer heel makkelijk om terug te vallen in die oude rol. De rol van pingpongballetje. Op een onbewust niveau geef je de ander de rol van batje. Maar waar het in je huwelijk zo langzaam ging dat het heel lang duurde voor je je hiervan bewust werd, gaat dat nu sneller. En merk je dat je nog steeds graag de ander een plezier doet, maar dat je ook wilt dat de ander wat meer rekening met jou houdt. Maar hoe geef je dat aan?
Het kan goed zijn dat je partner dat best wil, maar dat het jou niet lukt aan te geven wat je wilt. Omdat je dat in je vorige relatie zo lang niet hebt gedaan. En zeg nu zelf: hoe kan de ander rekening met jou houden als jij niet aan kunt geven wat je wilt? Als je misschien voor jezelf niet eens weet wat je wilt!
Als je dan uit je huwelijk stapt, denk je: nooit meer, ik doe het nu op mijn eigen manier!
En dan merk je na een tijdje dat het jouw manier is om het balletje te zijn en dat je eigenlijk steeds wacht op het batje om je richting te geven. Dat je niet weet hoe je geen pingpongballetje moet zijn in je relatie. Wat trouwens helemaal los kan staan van hoe je verder bent, in je werk, naar vrienden… In een relatie komen andere delen van ons naar voren. De patronen in onszelf komen in een relatie het sterkst naar voren, juist omdat we ons met de ander verbonden voelen en de ander graag terwille zijn. Maar hoe ben je de ander terwille en ben je tegelijk goed voor jezelf? Hoe kun je stoppen in je relatie de rol van pingpongballetje aan te nemen? Het is misschien de enige rol die je kent!
En dan ontdek je dat je door die nieuwe relatie, waar je zo blij mee bent, toch weer iemand wordt waar je niet blij van wordt. Mooie patstelling!
Dus je zult iets aan jezelf moeten veranderen. Je zult dit met je partner moeten bespreken. En vraag dan de hulp van je partner om dit bij jezelf te kunnen veranderen. De ander wil misschien helemaal het batje niet zijn, maar als jij niets anders kunt zijn dan een pingpongballetje, dan duw je de ander vanzelf in die rol!
Breng je het niet op om dit metje partner te bespreken, dan wordt het moeilijk, en kan het zijn dat je als enige oplossing ziet om de relatie te beëindigen, om niet weer jezelf kwijt te raken.
En dan lukt het weer, om jezelf te zijn, je in je kracht te voelen en je eigen beslissingen te nemen. Maar je bent nu wel weer alleen! Misschien beslis je wel om de rest van je leven maar alleen te blijven!
Dat zou jammer zijn. En het is ook niet nodig.
Je kunt dit veranderen, door aan jezelf te werken. En te leren dit met je partner te bespreken. Te leren andere beslissingen te nemen, en te merken dat dat wordt geaccepteerd.
Het is geen makkelijke weg, en het gaat niet heel snel.
Maar als het je lukt om dit in jezelf te keren, kun je vervolgens een volwaardige partner zijn in een relatie, en hopelijk samen nog lang van elkaar genieten!