Je relatie loopt al een tijdje niet meer zo lekker. En nu heb je eigenlijk ontdekt dat je misschien niet eens meer zo veel voor je partner voelt. De liefde is op, lijkt het wel. Dat is even schrikken, want zoiets verwacht je niet. Hoewel… als je eerlijk bent tegen jezelf dan weet je dat je jezelf al vaker gedachten hebt toegestaan waar je partner van geschrokken zou zijn… dat je al vaker hebt bedacht dat het vuur wel weg is… dat jullie niet meer zoveel lol hebben samen als vroeger… zeker als je het vergelijkt met de tijd voor de kinderen…
Maar wat nu? Wat moet je met die gedachte? Is de liefde echt op? Voorlopig doe je er even niets mee, je parkeert die gedachte. De gevolgen zijn te groot, dat is nu nog even niet te overzien.
En dan vang je een gesprek van een collega over een scheiding op. En ineens is die gedachte… die je zo zorgvuldig had weggestopt… er weer. En je vraagt je af… klopt die gedachte? Is de liefde op? Wat voel ik nog voor haar/hem? En je hoort jezelf denken: eigenlijk niets meer… of in elk geval niet meer dan voor een broer of zus… oké… we vrijen nog wel en dat is vaak ook nog wel fijn, maar is dat genoeg? Is dat genoeg? Hoort er niet meer te zijn? Heb ik geen recht op meer? Wat moet ik dan? Moet ik mezelf dan bevrijden om het leven te gaan leiden waar ik recht op heb? Om gelukkig te worden?
Nu je al tot hier hebt gelezen… herken je jezelf hier een beetje in? Gaan dit soort vragen ook wel eens door jouw hoofd?
Dan is het hoog tijd ze niet meer weg te stoppen, maar er aandacht aan te geven. En niet een beetje, maar nee, echte Aandacht, met een hoofdletter.
Want als je dit soort gevoelens en gedachten hebt, is het heel belangrijk hier stil bij te staan, en er wat mee te doen.
Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want scheiden… tja… dat is ook wel heftig. Dat heb je laatst nog gezien bij vrienden van vrienden… nou… wat je daarover hoorde… daar werd je niet blij van. Nee, klopt… maar nu word je ook niet meer blij van je eigen relatie. Wat te doen?
Als een relatie die ooit echt goed, leuk, gezellig en liefdevol was, is ‘ingeslapen’, dan ben je daar zelf 100% verantwoordelijk voor, net als je partner. Jullie hebben dit laten gebeuren. Jullie hebben je aandacht verlegd naar andere dingen die jullie aandacht vroegen. Vaak zijn dat de kinderen. Vaak is het ook werk. Of allebei. En de aandacht die jullie elkaar vroeger gaven, de gezellige uitjes, de spontane activiteiten… hoe zit het daarmee? Zijn die ook ingeslapen? En ben je dan echt verbaasd dat het nu allemaal niet meer sprankelend en intiem aanvoelt? Nee, hè.
Dus het is de hoogste tijd. De hoogste tijd om hier iets aan te gaan doen. De hoogste tijd om met je partner te gaan praten over hoe het zover heeft kunnen komen. De hoogste tijd om hulp te zoeken als jullie hier niet goed samen over kunnen praten. De hoogste tijd om NU te ontdekken of de liefde alleen maar is ingeslapen, of echt is vertrokken. Voordat er meer kapot gaat dan je lief is. Voordat er een ander in het spel komt. Voordat je partner ineens de beslissing voor je neemt.
Een scheiding is in sommige gevallen een prima oplossing, maar ik ben ervan overtuigd dat het in sommige gevallen ook met wat moeite had kunnen worden voorkomen.
En nee, het leven wordt niet altijd makkelijker na de scheiding. Parttime vader of moeder zijn… dat valt lang niet altijd mee. Een nieuwe relatie… ook die is veel complexer als jullie al samen kinderen hebben… Bovendien… wie zegt dat dan niet weer dezelfde problemen ontstaan? Want je neemt jezelf mee.
Dus dit is het moment waarop het leven je een schop onder je kont geeft en zegt: het is tijd om in beweging te komen. Om aan jezelf te gaan werken. Om aan je relatie te gaan werken. Om te ontdekken of er nog een weg terug is en als dat niet zo blijkt te zijn, om jullie relatie dan samen zo goed mogelijk af te ronden. Zodat jullie ook gescheiden de beste ouders voor jullie kinderen zijn die jullie kunnen zijn. Dat verdienen ze, toch?