Tijdens een van mijn dagelijkse wandelingen met mijn hond maak ik vaak een praatje met andere hondenbezitters. Langzaamaan heb ik er al heel wat leren kennen hier in de buurt. Wat dat betreft levert het hebben van een hond wel meer sociale contacten op, al moet ik bekennen: het gaat zelden over iets anders dan de hond en het weer.
One size fits all?
Een ander hondenbaasje waar ik vaker een gezellig praatje mee maak, vertelde me nu dat ze zojuist had gesproken met weer een andere hondenbaas die daar ook professioneel wat mee doet. Met honden, dan. En ze zei me dat ze hem net had gesproken, dat ze me aan zag komen en dat hij toen, achteruitkijkend naar mij, tegen haar had gezegd dat ik het fout deed met mijn hond. Het was niet goed dat ik mijn hond aan zo’n lange lijn vrijuit liet snuffelen, vond hij. Nu liep ik op een heel rustige ventweg, met aan de ene kant een klein bos en aan de andere kant wat groen, een greppel en dan de snelweg, en van mij mag mijn hond daar heerlijk snuffelen, omdat dat daar kan en niemand er last van heeft. Komt er iemand aan, dan heb ik hem onder commando en zorg ik ervoor dat niemand last van hem heeft.
Mijn hond is een golden retriever, een watje, een schat, die eind van dit jaar alweer 10 jaar wordt, en die in huis meestal heel rustig is. En dat is fijn, want ik werk thuis en heb vaak veel te doen. En dat is voor hem natuurlijk erg saai. Mijn wandelingen met hem zijn wat mij betreft dan ook wat meer voor hem dan voor mij, al geniet ik er bijna elke keer zelf ook van. Het idee dat ik een hond die de hele dag al in huis en tuin bij mij ‘opgesloten zit’ dan ook op die momenten dat hij even lekker kan bewegen en snuffelen ook nog eens strak aan de lijn moet houden, strak onder commando zou moeten houden, naast zou moeten laten lopen, etc., dat stuit me enorm tegen de borst. Dat zit niet in me. Dan komen mijn innerlijke gevoel voor ‘rechten van het dier’ in opstand. Dus ik pieker er niet over. Als het nodig is, loopt mijn hond (bijna) perfect naast, en hij luistert over het algemeen behoorlijk goed. Dus er is bij mijn hond geen reden voor een strak beleid. Het is een sociaal dier, dat zich als vanzelf makkelijk sociaal wenselijk gedraagt. Dat geldt niet voor alle honden, dat weet ik, maar wel voor die van mij.
Dus mijn reactie op deze mededeling van deze hondenwandelingvriendin was er dan ook een van: “waar bemoeit hij zich mee?” Misschien gaat hij uit van one size fits all? En ik herinnerde me dat hij dat tijden terug ook al eens tegen mij zelf had gezegd, en toen stoorde dat me ook al.
En ik zou ik niet zijn – de therapeut in me laat zich niet verloochenen – als ik me vervolgens niet zou afvragen wat het dan was dat me stoorde. Waarom ergerde het me dat hij daar een mening over had en die ook nog eens ongevraagd uitte tegen iemand anders? En het antwoord vond ik al snel: het was het invullen dat hij deed, dat hij ongevraagd voor mij bepaalde wat ik wel of niet goed deed, dat hij zich presenteerde als ‘iemand die weet hoe het hoort’, en dat hij dus het recht had om mijn manier van met mijn hond omgaan te bekritiseren, zonder me echt te kennen, puur vanuit zijn ‘expertise’.
Ik beken: dat kan bij mij mijn nekharen overeind zetten. Ik geloof niet in one size fits all.
Alles is projectie
Maar ja, de therapeut in me begon zich al weer wat meer te roeren en fluisterde me in: ‘alles is projectie, kijk naar jezelf!’. Pff… had die stem gelijk? Ja, ‘alles is projectie’, vaak is dat waar. Dat betekent dan vooral dat als iets me stoort, dat mogelijk meer over mij zegt dan over de ander. Omdat het me storen van mij is, omdat dat dus iets in mij raakt. Dus mijn zelfonderzoek leidde ertoe dat ik de vraag omdraaide: hoe vaak geef ik zelf eigenlijk ongevraagd advies?
En je begrijpt het al: het schaamrood steeg me naar de wangen, want ja, ik beken, dat doe ik ook wel regelmatig. Daar ben ik eigenlijk best wel goed in, al zeg ik het zelf. Zelfs als niet-gekwalificeerde, door zelfstudie opgeleide kenner van mijn hond (met veel dank aan Cesar Milan, de vele uren dog whisperer kijken hebben me een hoop inzicht gegeven) kan ik nog wel eens ongevraagd advies geven aan mensen die ik met een grote hond zie lopen die duidelijk te sterk is – en dat is een wat grotere hond al snel voor een vrouw. Ik vraag het wel altijd eerst, ik vraag eerst: “Mag ik u een tip geven”, en alleen als ze dan “Ja” zeggen (wat ze eigenlijk altijd doen, en wat zegt dat dan?) ga ik verder. En dan adviseer ik nog wel eens wat.
Agressie voorkomen
Zoals hoe je kunt voorkomen dat honden agressief op elkaar reageren (voorkomen dat ze zich al vanaf afstand op elkaar kunnen focussen, door hun kop opzij te duwen, zodat ze elkaar niet kunnen blijven aankijken en dus spanning kunnen opbouwen).
U-lead
En zoals de aanschaf van een U-lead als hondentuigje. Ik heb geen aandelen, maar ik ben een grote fan. Een U-lead is een makkelijk aan en af te doen stevig tuigje dat ervoor zorgt dat het voor mijn hond geen zin heeft te trekken als hij aan de riem loopt, omdat hij dan alleen maar zichzelf opzij trekt: hoe harder hij trekt, hoe meer hij juist niet vooruit komt, maar dwars komt te staan, en dus bereikt hij niet wat hij wil: vooruit. Het gevolg is dat het trekken al heel snel stopt. Mijn hond weet precies hoe lang de lijn is, en hij gebruikt dat hele bereik graag, maar trekt nog maar zelden. En ik heb hem makkelijk ‘onder controle’ op de momenten dat dat nodig is, ook al is hij veel sterker dan ik.
Bij een andere wandeling kwam ik een andere hondenbaasje tegen, en ze vertelde me dat ze baalde dat haar U-lead (die ze op mijn aanraden inmiddels had aangeschaft – leuk om te horen, er zijn dus ook mensen die luisteren naar mijn ongevraagde advies!) ergens was blijven liggen, waardoor ze nu weer even met een nekriem moest lopen. Haar prachtige iets wittere, maar net zo sterke golden retriever maakte weer graag gebruik van de kans om hard te trekken. En ze moest hem dus nu wel even kort houden, om te voorkomen dat hij haar onderuit zou trekken. En ik beken: ik vond het leuk om te horen dat mijn ongevraagde advies was opgevolgd, en dat iemand er blij mee was.
Dus ongevraagd advies… een vloek of een zege? Misschien wel allebei.
Daarom hierbij: mijn ongevraagd advies voor wie het wil lezen:
- Oordeel niet voordat je weet waar je het over hebt
- Denk niet dat dat wat voor jou werkt altijd ook voor een ander werkt
- Realiseer je dat ook ‘experts’ maar mensen zijn, en zelf ook worstelen met hun eigen dingen
- Als je je aan een ander stoort, vraag je dan af wat er in jezelf wordt aangeraakt dat die ander je stoort: je ergernis is van jou, niet van de ander
- Heb je een grote hond, koop een U-lead. 😉